Ini adalah artikel yang kering tetapi berguna. Jika anda boleh bertenang dan membacanya, anda akan mempunyai pemahaman yang jelas tentang situasi hutang Amerika Syarikat.
Sepanjang dekad yang lalu, hutang kerajaan A.S. telah berkembang lebih cepat daripada pada bila-bila masa sejak berakhirnya Perang Dunia II dan mengatasi pertumbuhan ekonomi dalam tempoh itu. Pada penghujung 2019, saiz hutang AS mencapai tahap tertinggi sejak perang.
Pada penghujung 2019, hutang yang dipegang oleh orang ramai ialah $16.8 trilion, bersamaan dengan 79% daripada KDNK AS, yang jauh lebih tinggi daripada paras hutang purata 50 tahun lalu.
Menurut Pejabat Belanjawan Kongres, menjelang 2030, skala hutang AS akan meningkat kepada 31.4 trilion dolar AS, bersamaan dengan 98% daripada KDNK AS. Skala hutang yang besar dan berkembang sedemikian akan menjejaskan ekonomi AS dan belanjawan kerajaan dengan ketara.
(1) Apakah hutang awam?
Untuk membiayai aktiviti kerajaan, bon yang diterbitkan oleh Perbendaharaan A.S. secara kolektif diklasifikasikan sebagai hutang yang dipegang oleh orang ramai. Bon ini mempunyai tempoh matang yang berbeza, dijual kepada pelabur secara berbeza, dan mempunyai struktur pembayaran faedah yang berbeza.
Sekuriti boleh pasar membentuk sebahagian besar hutang ini, manakala bon tidak cair seperti bon simpanan membentuk selebihnya. Jabatan Perbendaharaan biasanya menggunakan peniaga utama sebagai perantara untuk menjual bon di pasaran kepada pelbagai pembeli domestik (seperti Rizab Persekutuan, dana bersama, institusi kewangan dan individu), pelabur swasta luar negara dan bank pusat di negara lain. Pelabur domestik A.S. pada masa ini memiliki kira-kira tiga perlima daripada hutang awam tertunggak.
Defisit belanjawan mendorong skala peminjaman A.S. berkembang tahun demi tahun. Sehingga akhir 2019, hutang persekutuan yang dipegang oleh orang ramai ialah $16.8 trilion, bersamaan dengan kira-kira 79% daripada KDNK, lebih tinggi daripada pada bila-bila masa sejak Perang Dunia II.
Hutang yang dipegang oleh orang ramai mengukur sejauh mana peminjaman kerajaan A.S. mempengaruhi keupayaan peminjam lain untuk mendapatkan pembiayaan sektor swasta. Semuanya adalah sama, peningkatan dalam peminjaman kerajaan mengurangkan dana yang tersedia untuk peminjam lain, memberi tekanan ke atas kadar faedah, dan mengurangkan pelaburan swasta. Ia ialah metrik yang paling biasa digunakan oleh Pejabat Belanjawan Kongres dalam laporan belanjawannya.
(2) Hutang yang dipegang oleh orang ramai selain daripada aset kewangan
Perbelanjaan kerajaan termasuk bukan sahaja perbelanjaan untuk perkhidmatan atau aset fizikal, seperti hartanah atau sumber ketenteraan, tetapi juga pembelian aset kewangan. Apabila kerajaan mengeluarkan bon untuk memperoleh aset ini, seperti untuk membiayai pinjaman pelajar, kedudukan kewangan keseluruhannya sebahagian besarnya kekal tidak berubah, begitu juga dengan hutang awam selain aset kewangan. Jika aset ini dipelihara, ia menjana dividen, pembayaran faedah, dan pembayaran balik pokok, mengurangkan keperluan kerajaan untuk meminjam. Jika kerajaan menjual aset kewangan ini, hasilnya boleh digunakan untuk membayar balik sebahagian daripada hutang kerajaan.
Hutang awam selain daripada aset kewangan masih memberikan gambaran yang lebih lengkap tentang kedudukan kewangan keseluruhan kerajaan berbanding penunjuk lain.
(3) Jumlah hutang
Satu lagi ukuran kesihatan kewangan keseluruhan kerajaan ialah jumlah hutang, yang termasuk hutang yang dipegang oleh orang ramai, sekuriti Perbendaharaan yang dipegang dalam dana amanah persekutuan dan akaun kerajaan yang lain.
Nilai bon perbendaharaan yang dipegang di kalangan agensi kerajaan, hutang yang terhutang oleh Perbendaharaan kepada dana ini, menggambarkan lebihan perbelanjaan daripada dana amanah atau akaun ini berbanding hasil terkumpul (cth, cukai gaji untuk dana amanah Jaminan Sosial dan Medicare). ditambah faedah terakru ke atas lebihan tersebut.
Walau bagaimanapun, nilai sekuriti Perbendaharaan A.S. yang dipegang dalam kalangan agensi kerajaan bukanlah penunjuk yang sah bagi liabiliti jangka panjang kerajaan untuk program ini.
(4) Hutang dalam had berkanun
Hutang dalam had berkanun pada asasnya sama dengan jumlah hutang, dan saiznya biasanya dihadkan oleh peraturan undang-undang: ia ialah jumlah maksimum hutang negara yang boleh dikeluarkan oleh Jabatan Perbendaharaan kepada orang ramai atau agensi persekutuan lain.
Perbezaan utama antara hutang dalam had berkanun dan jumlah hutang ialah had berkanun tidak termasuk kebanyakan hutang yang dikeluarkan oleh Bank Pembiayaan Persekutuan, cawangan Jabatan Perbendaharaan yang boleh mengeluarkan sehingga $15 bilion hutangnya sendiri. Hutang dalam had juga mengambil kira beberapa pelarasan yang dikecualikan daripada jumlah hutang.
(5) Unjuran Pejabat Belanjawan Kongres untuk hutang AS dalam sepuluh tahun akan datang
Dalam unjuran CBO, hutang diunjurkan meningkat pada kadar yang jauh lebih cepat daripada kadar pertumbuhan ekonomi, dengan mengandaikan keadaan semasa untuk menguruskan percukaian dan perbelanjaan kekal tidak berubah.
Dalam unjuran Pejabat Belanjawan Kongres Januari 2020, hutang yang dipegang oleh orang ramai akan mencecah $31.4 trilion (98% daripada KDNK) pada 2030. Pada masa itu, skala hutang akan mencapai tahap tertinggi sejak 1946, iaitu lebih daripada dua kali ganda purata skala hutang dalam tempoh 50 tahun yang lalu.
Menurut anggaran Pejabat Belanjawan Kongres, perbelanjaan daripada dana amanah Jaminan Sosial dan Medicare dijangka melebihi pendapatan daripada dana tersebut, jadi peningkatan jumlah hutang akan menjadi yang paling perlahan, tetapi pertumbuhan hutang, seperti yang diukur oleh langkah-langkah lain, masih akan mengatasi ekonomi. pertumbuhan.cepat.
Akibatnya, dana ini dijangka menebus lebih banyak Perbendaharaan daripada yang mereka beli, mengurangkan jumlah hutang.
Dari masa ke masa, unjuran peningkatan hutang boleh menjejaskan pengeluaran ekonomi dan menimbulkan risiko besar kepada prospek fiskal dan ekonomi negara.
Di samping itu, kos faedah yang lebih tinggi yang terhasil akan meningkatkan pembayaran kepada pemegang hutang asing, secara berterusan mengurangkan pendapatan isi rumah A.S..
(6) Hutang yang dipegang oleh orang ramai
Saya hanya memberi pengenalan ringkas kepada orang ramai yang memegang hutang, dan saya akan menerangkannya secara terperinci seterusnya.
Kebanyakan hutang yang dipegang oleh orang ramai adalah bon yang dikeluarkan oleh Jabatan Perbendaharaan, yang digunakan untuk mengumpul wang tunai untuk aktiviti kerajaan persekutuan dan untuk membayar balik hutang apabila bon tersebut matang.
Membandingkan saiz hutang dengan KDNK memberikan petunjuk kesihatan fiskal kerajaan A.S. dan keupayaannya untuk membayar hutangnya.
Pejabat Belanjawan Kongres biasanya menerbitkan kedua-dua jumlah hutang yang dipegang oleh orang ramai dan nisbah hutang kepada KDNK. Nisbah hutang kepada KDNK mencerminkan hubungan antara saiz hutang dan saiz ekonomi dan membantu mengukur keadaan hutang dalam tahun yang berbeza.
Perbendaharaan mengumpul wang daripada orang ramai dengan menjual sekuriti di pasaran. Biasanya dengan peniaga utama sebagai perantara, pembeli sekuriti adalah pelbagai pembeli domestik (seperti Rizab Persekutuan, dana bersama, institusi kewangan dan individu), pelabur swasta luar negara, dan bank pusat negara lain, terutamanya China dan Jepun.
Pelbagai jenis sekuriti yang dikeluarkan oleh Perbendaharaan berbeza dari segi kematangan, cara ia dijual, dan struktur pembayaran faedah. Perbezaan ini mempengaruhi tahap kadar faedah dan menentukan berapa banyak faedah yang dibayar kerajaan ke atas hutang tertunggak.
Skala pinjaman kerajaan setiap tahun, iaitu pinjaman baharu yang mesti dinaikkan oleh kerajaan melebihi jumlah bayaran balik hutang yang perlu dibayar, sebahagian besarnya ditentukan oleh saiz belanjawan kerajaan. Faktor lain yang mempengaruhi peminjaman, secara kolektif dirujuk sebagai cara pembiayaan lain, tidak ditunjukkan dalam jumlah belanjawan.
Faktor ini termasuk perubahan dalam baki tunai kerajaan dan aliran tunai daripada program kerajaan yang menyediakan pinjaman dan jaminan pinjaman. Kurang daripada 1 peratus hutang awam dikeluarkan oleh agensi kerajaan lain, seperti Tennessee Valley Authority. Hutang yang dikeluarkan oleh Fannie Mae dan Freddie Mac, dua perniagaan perumahan yang disokong kerajaan yang ditadbir oleh kerajaan persekutuan, juga tidak termasuk dalam hutang awam.
1. Kecenderungan orang ramai memegang hutang
Semasa Perang Dunia II, kerajaan A.S. meminjam banyak untuk membiayai perbelanjaan pertahanan. Sehingga tahun 1946, hutang yang dipegang oleh orang ramai mencapai 106% daripada KDNK. Walau bagaimanapun, dalam beberapa dekad yang akan datang, ekonomi dan inflasi mengatasi hutang tertunggak, dan nisbah hutang kepada KDNK menurun secara berterusan, kepada 23% menjelang 1974.
Jumlah hutang berkembang perlahan dalam tempoh ini, dengan purata peningkatan kecil kira-kira $2 bilion setahun, daripada $242 bilion pada tahun 1946 kepada $283 bilion pada tahun 1970.
Trend ini berakhir pada tahun 1970-an. Sepanjang dekad ini, bajet kerajaan berada dalam keadaan merah, dan jumlah hutang yang dipegang oleh orang ramai meningkat lebih daripada dua kali ganda, kepada $712 bilion pada tahun 1980. Memandangkan KDNK juga meningkat dalam tempoh ini, nisbah hutang kepada KDNK hanya meningkat sedikit kepada 26% menjelang 1980.
Antara 1980 dan 1993, pendapatan yang lebih rendah dan perbelanjaan yang lebih tinggi berbanding KDNK mengakibatkan purata defisit hampir 4% daripada KDNK, dan pegangan hutang awam berkembang lebih cepat daripada KDNK nominal: menjelang 1993, Jumlah hutang mencecah $3.2 trilion, meningkat daripada 26 peratus daripada KDNK pada tahun 1980 kepada 48 peratus pada tahun 1993.
Kadar ini dikekalkan sehingga tahun 1997.
Dari 1998 hingga 2001, Amerika Syarikat mengalami pertumbuhan ekonomi yang kukuh, dengan peningkatan pesat dalam pendapatan dan penurunan dalam perbelanjaan berbanding KDNK. Akibatnya, lebihan belanjawan kerajaan A.S. sejak empat tahun lalu telah mengurangkan hutang yang dipegang oleh orang ramai sebanyak lebih daripada $450 bilion kepada 32% daripada KDNK, paras terendah sejak awal 1980-an.
Antara tahun 2002 dan 2007, nisbah hutang kepada KDNK sebahagian besarnya stabil pada kira-kira 35%; defisit meningkatkan pegangan hutang orang ramai lebih daripada $1.7 trilion, tetapi pertumbuhan ekonomi juga meningkatkan KDNK dengan ketara.
Dari 2007 hingga 2009, Amerika Syarikat mengalami krisis kewangan dan kemelesetan yang paling teruk sejak Kemelesetan Besar. Pada tahun 2009, hasil kerajaan jatuh mendadak manakala perbelanjaan melonjak, mendorong defisit kepada $1.4 trilion, atau 10% daripada KDNK (tertinggi sejak 1945).
Pada tahun 2010, defisit hampir $1.3 trilion (9 peratus daripada KDNK) kerana pendapatan terus menurun berbanding saiz ekonomi dan perbelanjaan meningkat. Jumlah hutang meningkat daripada 39 peratus daripada KDNK pada 2008 kepada 70 peratus menjelang akhir 2012. Secara keseluruhannya, antara 2009 dan 2012, Jabatan Perbendaharaan memperoleh $5.5 trilion daripada orang ramai, dan hutang yang dipegang oleh orang ramai meningkat kepada $11.3 trilion.
Dari 2012 hingga 2019, saiz hutang meningkat secara purata 6% setahun (berbanding dengan kadar pertumbuhan KDNK nominal sebanyak 4%). Pada penghujung tahun 2019, orang ramai memegang hutang persekutuan bersamaan dengan 79.2% daripada KDNK, lebih tinggi daripada pada bila-bila masa sejak berakhirnya Perang Dunia II. Pada 2019, kos faedah hutang kerajaan adalah setinggi $404 bilion.
2. Jenis dan jumlah hutang yang dipegang oleh orang ramai
Perbendaharaan membiayai aktiviti kerajaan dengan menerbitkan sekuriti yang boleh dipasarkan dan tidak boleh dirunding. Sekuriti boleh pasar dijual melalui lelongan biasa dan boleh dijual semula.
Pada penghujung 2019, saiz sekuriti boleh pasar ialah 16.3 trilion yuan, menyumbang 97% daripada hutang yang dipegang oleh orang ramai (bahagian gelap dalam angka itu). Bon tidak boleh niaga dibeli terus tanpa lelong dan tidak boleh diniagakan di pasaran sekunder.
Pada penghujung 2019, saiz bon tidak boleh diniagakan ialah AS$486 bilion, menyumbang 3% daripada hutang yang dipegang oleh orang ramai (bahagian ringan dalam angka itu).
(1) Sekuriti
Bil Perbendaharaan, Nota Perbendaharaan, Bil Perbendaharaan Jangka Panjang, Nota Kadar Terapung (FRN) dan Sekuriti Dilindungi Inflasi Perbendaharaan (TIPS) mempunyai tempoh matang antara beberapa hari hingga 30 tahun. Lelongan sekuriti diadakan secara berkala sepanjang tahun. Saya akan memperkenalkannya secara terperinci seterusnya.
①Terbitan sekuriti
Kementerian Kewangan menjalankan lelongan berkala bagi sekuriti. Dalam lelongan ini, jumlah setiap bon yang dikeluarkan ditentukan oleh keperluan pinjaman kerajaan persekutuan. Jadual lelongan dan campuran tenor dipilih untuk memastikan kecairan, dan pelabur boleh membeli atau menjual isu ini dengan cepat, tanpa menyebabkan turun naik harga untuk urus niaga besar.
Bon tender boleh ditender atau tidak ditender. Institusi kewangan yang besar biasanya mengambil bahagian dalam pembidaan kompetitif untuk akaun mereka sendiri atau bagi pihak pelanggan mereka di pasaran sekunder. Bidaan menentukan jumlah bayaran setiap pelabur untuk bon tersebut. Perbendaharaan meletakkan kedudukan kadar diskaun (untuk Perbendaharaan jangka pendek) atau hasil (untuk Perbendaharaan jangka sederhana dan panjang) yang diterima dalam tertib menaik sehingga jumlah bidaan yang diterima mencapai jumlah bon yang boleh dijual. Pembida yang menang boleh membeli bon pada kadar diskaun tertinggi, atau hasil.
Sesetengah pelabur mengambil bahagian dalam pembidaan tidak kompetitif melalui Kementerian Kewangan, atau melalui bank, broker dan peniaga tertentu. Pembeli menentukan jumlah yang hendak dibeli tetapi bukan kadar pulangan; bida mereka dijamin akan dilengkapkan pada kadar pulangan tertinggi yang diterima.
② Bon perbendaharaan jangka pendek
Kementerian Kewangan mengeluarkan bon perbendaharaan jangka pendek 1 bulan, 2 bulan, 3 bulan dan 6 bulan. Jabatan Perbendaharaan juga menjalankan lelongan bon Perbendaharaan 1 tahun setiap empat minggu. Seperti yang diperlukan, Jabatan Perbendaharaan mengeluarkan bon pengurusan tunai ini untuk membiayai kekurangan tunai sementara. Tempoh matang bon Perbendaharaan jangka pendek berbeza-beza, tetapi biasanya tidak lebih daripada tiga bulan. Pada akhir 2019, nilai muka bil Perbendaharaan jangka pendek tertunggak adalah kira-kira $2.4 trilion, mencakupi 15% daripada semua hutang boleh pasar.
③ Bon perbendaharaan jangka sederhana
Sepanjang dua dekad yang lalu, Kementerian Kewangan telah mengubah dengan ketara campuran bon perbendaharaan jangka sederhana. Pada awal tahun 2000, selepas beberapa tahun lebihan fiskal, Kementerian Kewangan hanya mengeluarkan bon perbendaharaan 2 tahun, 5 tahun dan 10 tahun.
Pada tahun 2003, selepas 2 tahun defisit fiskal, bon 3 tahun telah diterbitkan semula.
Pada tahun 2008, Jabatan Perbendaharaan mengeluarkan semula nota Perbendaharaan 7 tahun apabila hutang terus meningkat. Lelongan bon 10 tahun diadakan setiap suku tahun, bersama-sama dengan nota tambahan 10 tahun yang dikeluarkan sebelum ini. (Dalam terbitan susulan, Kementerian Kewangan mengeluarkan jumlah tambahan kepada stok bon yang diterbitkan sebelum ini. Bon susulan mempunyai tempoh dan kadar faedah yang sama seperti bon asal, tetapi mempunyai tarikh terbitan yang berbeza dan biasanya harga berbeza)
Sehingga akhir 2019, bon perbendaharaan jangka sederhana terkumpul bernilai $9.8 trilion, mencakupi 60% daripada semua hutang boleh pasar.
④ Bon perbendaharaan jangka panjang
Pada tahun 2001, Jabatan Perbendaharaan telah menggantung sementara pengeluaran bon kerajaan jangka panjang, kerana baki belanjawan telah bertambah baik dalam beberapa tahun kebelakangan ini.
Hentikan itu berakhir pada 2006 apabila Jabatan Perbendaharaan mengumumkan penerbitan semula bon Perbendaharaan 30 tahun.
Pada masa ini, bon perbendaharaan jangka panjang diterbitkan setiap suku tahun, dan terdapat terbitan tambahan setiap bulan.
Pada penghujung 2019, saiz hutang negara jangka panjang tertunggak ialah $2.3 trilion, mencakupi kira-kira 14% daripada semua hutang boleh pasar.
⑤ PETUA
TIPS telah ditambah kepada program lelongan pada tahun 1997, pada mulanya dengan tempoh 10 hingga 30 tahun.
Kementerian Kewangan berhenti mengeluarkan TIPS 30 tahun pada 2001, mula mengeluarkan TIPS 5 tahun dan 20 tahun pada 2004, dan menggantikan TIPS 20 tahun dengan TIPS 30 tahun pada 2010.
Sehingga akhir 2019, TIPS terkumpul berjumlah 1.5 trilion, menyumbang kira-kira 9% daripada semua hutang boleh pasar.
⑥FRN
Pada tahun 2014, Kementerian Kewangan memperkenalkan FRN untuk tempoh 2 tahun. Bon tersebut dilelong setiap suku tahun, walaupun terbitan tambahan terbitan terbaru dibuat setiap bulan.
Pada penghujung fiskal 2019, FRN terkumpul berjumlah $424 bilion, menyumbang hanya 3% daripada semua hutang boleh pasar.
Bon perbendaharaan jangka pendek biasanya mempunyai tempoh satu tahun atau kurang dan dikeluarkan pada harga diskaun. Pembeli membayar kurang daripada nilai muka dan menerima nilai muka mereka pada tempoh matang.
Bon perbendaharaan jangka sederhana dan panjang ialah bon "membayar faedah": apabila bon diterbitkan, tahap faedah (kupon) yang dibayar setiap enam bulan ditetapkan dan pembeli mendapat kembali prinsipal apabila ia matang. Tempoh matang bon perbendaharaan jangka sederhana adalah antara 2 tahun hingga 10 tahun.
Bon Perbendaharaan jangka panjang mempunyai tempoh matang selama 30 tahun.
FRN mempunyai tempoh matang 2 tahun dan pembayaran kupon suku tahunannya adalah berdasarkan kadar faedah semasa pada bil T 13 minggu.
TIPS berbeza dengan bon kerajaan yang lain, prinsipalnya diselaraskan setiap enam bulan dengan kadar inflasi. Kadar faedah ditetapkan pada lelongan, tetapi bayaran kupon berbeza-beza kerana kadar itu digunakan pada prinsipal yang diselaraskan inflasi. Memandangkan nilai bon meningkat dengan inflasi, TIPS mengurangkan risiko pelabur bahawa inflasi lebih tinggi daripada jangkaan pelabur.
Sejak akhir 1990-an, bon perbendaharaan jangka sederhana telah menyumbang lebih separuh daripada sekuriti boleh pasar tertunggak, mencapai kemuncak 67% pada tahun 2013.
Sebelum 2010, bil Perbendaharaan jangka pendek menyumbang 20% hingga 30% daripada sekuriti.
Selepas 2010, Kementerian Kewangan mula mengurangkan pengeluaran instrumen jangka pendek.
Pada 2015, bil Perbendaharaan jangka pendek menyumbang 11 peratus daripada sekuriti, sebelum meningkat semula kepada 15 peratus pada 2019.
Pada penghujung 2019, Perbendaharaan jangka panjang menyumbang 14% daripada sekuriti boleh pasar tertunggak Perbendaharaan, kira-kira bahagian yang sama seperti sejak akhir 1990-an.
Pertama kali diterbitkan pada tahun 1997, TIPS mengalami pertumbuhan awal sehingga 2004, dan sejak itu secara amnya kekal antara 7% dan 10% daripada sekuriti terkumpul. Sehingga akhir 2019, FRN yang dilancarkan pada 2014 hanya menyumbang 3%.
Jabatan Perbendaharaan mempertimbangkan beberapa faktor semasa memilih portfolio bon untuk diterbitkan kepada orang ramai. Keutamaan dan keperluan pelabur mesti diambil kira: mengeluarkan bon yang paling memenuhi keperluan pelabur akan mengurangkan kos pinjaman keseluruhan Perbendaharaan.
Instrumen bertarikh pendek biasanya mempunyai kos faedah yang lebih rendah, tetapi kerajaan berisiko membayar kadar yang lebih tinggi apabila ia membiayai semula bon ini. Sebaliknya, bon jangka panjang biasanya mempunyai kos kaitan yang lebih tinggi, tetapi oleh kerana ia tidak perlu dibiayai semula sekerap, terdapat lebih kepastian tentang kos pembayaran faedah masa hadapan.
Pada akhir 2008, purata baki kematangan semua sekuriti jatuh kepada kira-kira 4 tahun apabila pinjaman Perbendaharaan jangka pendek, yang telah meningkat pada permulaan kemelesetan, berterusan semasa krisis kewangan yang berlaku.
Sejak itu, walaupun Perbendaharaan telah meningkatkan bahagian hutang negara jangka panjang, kadar faedah kekal rendah dari segi sejarah, dengan Perbendaharaan membayar purata 2.4% pada 2019 untuk membayar hutang negara. Purata tempoh matang bon menjangkau hampir enam tahun pada akhir 2019, yang paling lama sejak 2001.
(2) Sekuriti tidak boleh niaga
Sekuriti tidak boleh niaga tidak boleh diniagakan dalam pasaran sekunder. Bon simpanan, bon kerajaan negeri dan tempatan (SLGS) dan bon yang dikeluarkan kepada Program Simpanan Jimat Kerajaan persekutuan menyumbang bahagian terbesar bahagian tertunggak; bon sifar kupon domestik dan asing serta bon lain menyumbang jumlah yang kecil. Tidak seperti sekuriti boleh pasar, yang berkait rapat dengan saiz defisit persekutuan, sekuriti tidak cair dikeluarkan berdasarkan permintaan pelabur.
① Bon simpanan
Pertama kali dikeluarkan pada tahun 1935, bon simpanan menjadi popular semasa Perang Dunia II sebagai cara untuk orang ramai membantu meningkatkan perbelanjaan pertahanan. Beberapa siri kini dikeluarkan dengan ciri yang berbeza, dan bon ini sering dibeli oleh pelabur individu sebagai hadiah atau melalui potongan gaji.
Sehingga akhir 2019, terdapat $152 bilion dalam bon simpanan tertunggak. (Ini termasuk $26 bilion dalam bon simpanan matang tanpa faedah.)
bon EE/E. Sejak penubuhannya pada tahun 1980, bon Siri EE telah mengalami beberapa perubahan. Bon yang dibeli sejak Mei 2005 memperoleh faedah bulanan, dikompaun setiap setengah tahun, untuk tempoh sehingga 30 tahun. Bon EE siri biasanya tidak membayar faedah, tetapi bon yang dijamin oleh Perbendaharaan akan sekurang-kurangnya dua kali ganda dalam nilai muka 20 tahun selepas diterbitkan. Nilai muka bon EE tertunggak (dan bon E pendahulunya) terus menurun: bon tertunggak berjumlah $78 bilion pada akhir 2019, turun $11 bilion daripada 2 tahun lalu.
bon simpanan lain. Jabatan Perbendaharaan juga menerbitkan bon Siri I, bon simpanan diindeks inflasi. Kira-kira $46 bilion bon I tertunggak pada penghujung 2019, tahap yang kekal stabil selama ini. Bon HH/H siri, yang membayar kupon tunai kepada pemegang bon setiap setengah tahun, telah dihentikan pada tahun 2004. Pada penghujung 2019, bon Siri HH/H mempunyai jumlah nilai muka sebanyak $3 bilion.
②Bon kerajaan negeri dan tempatan
Jabatan Perbendaharaan mengeluarkan beberapa siri bon kerajaan negeri dan tempatan di bawah insentif cukainya untuk kerajaan. Insentif ini membolehkan negeri dan majlis perbandaran mengeluarkan bon dikecualikan cukai, yang selalunya membayar kadar faedah yang lebih rendah daripada bon bercukai, seperti Perbendaharaan A.S. atau bon korporat.
Dengan ketiadaan peruntukan yang bertentangan, pengeluar bon dikecualikan cukai mempunyai insentif untuk meminjam wang pada kadar bebas cukai dan melabur semula wang itu dalam aset berkadar faedah yang lebih tinggi tetapi boleh dikenakan cukai untuk membuat keuntungan, satu amalan yang dikenali sebagai cukai. timbang tara.
Untuk mengelakkannya, undang-undang A.S. membenarkan kerajaan negeri dan tempatan meminjam hanya untuk tujuan awam yang sah, seperti membiayai projek infrastruktur. Dalam tempoh selepas projek disahkan dan sebelum pelancaran rasmi, dana yang dipinjam mungkin terbiar. Bagi mengelak daripada melanggar peraturan arbitraj cukai, penerbit boleh melabur dalam bon SLGS. (Hasil, atau kadar pulangan, pada bon ini dihadkan pada satu titik asas di bawah hasil pada Perbendaharaan dalam tempoh matang yang sama; mata asas ialah satu perseratus 1 peratus.)
Jabatan Perbendaharaan juga membenarkan kerajaan negeri dan tempatan untuk mendepositkan dana ke dalam akaun deposit permintaan dengan institusi depositori (deposit permintaan, di mana dana boleh dikeluarkan pada bila-bila masa tanpa memberitahu institusi depositori). Faedah ke atas deposit ini diakru setiap hari pada hasil bon perbendaharaan 3 bulan terbaharu yang dilelong.
Dalam dekad berikutan kemelesetan, permintaan untuk bon SLGS jatuh dengan mendadak kerana kadar faedah kekal rendah dan kerajaan tempatan membiayai semula jumlah hutang sedia ada yang lebih kecil.
Di samping itu, undang-undang cukai utama yang digubal pada 2017, Undang-undang Awam 115-97, mengalih keluar insentif cukai untuk kerajaan negeri dan tempatan, seterusnya mengurangkan daya tarikan bon SLGS kepada pelabur.
Pada tahun 2007, nilai muka bon SLGS tertunggak memuncak pada hampir $300 bilion; menjelang akhir tahun 2019, nilai muka tertunggak telah jatuh sebanyak 80% kepada $54 bilion.
③ Pelan Simpanan Jimat
Pelan simpanan persaraan untuk pekerja persekutuan dan anggota tentera adalah serupa dengan pelan 401(k) sektor swasta, yang membolehkan pekerja persekutuan melabur dalam dana yang menjejaki aset kewangan, termasuk saham domestik dan asing, sekuriti pendapatan tetap dan kerajaan A.S. sekuriti.
Sekuriti kerajaan ialah sekuriti tidak boleh diniagakan yang dikeluarkan oleh Jabatan Perbendaharaan terutamanya untuk Dana G Pelan Simpanan Jimat. Walaupun tempoh matang mereka hanya satu hari, faedah mereka adalah sama dengan hasil pasaran purata bagi bon kerajaan yang boleh dipasarkan tertunggak dengan baki tempoh matang 4 tahun dan ke atas. Sehingga akhir 2019, sekuriti G Fund berjumlah $243 bilion.
④ Bon sifar kupon dan sekuriti tidak boleh niaga lain
Pada tahun 1980-an, kerajaan mengeluarkan siri bon kupon sifar dengan tempoh matang 30 tahun dan jumlah nilai muka $30 bilion.
Bon itu diterbitkan untuk syarikat kewangan penstrukturan semula yang disokong kerajaan sebagai sebahagian daripada rancangan untuk menangani krisis simpanan dan pinjaman pada 1980-an dan 1990-an.
Tranche pertama bon matang pada Oktober 2019. Sehingga September 2019, kerajaan persekutuan masih memegang kira-kira $2 bilion dalam sekuriti tidak boleh niaga dalam banyak akaun kecil lain.
3. Pinjaman yang tidak digunakan untuk membiayai defisit fiskal
Dalam tahun fiskal tertentu, jumlah yang dipinjam atau ditebus oleh Perbendaharaan bergantung pada defisit atau lebihan belanjawan. Faktor lain, seperti cara pembiayaan lain yang tidak dimasukkan secara langsung dalam jumlah belanjawan, juga mempengaruhi keperluan untuk meminjam daripada orang ramai. Dari 2005 hingga 2019, kaedah pembiayaan lain ini mengakibatkan peminjaman Perbendaharaan melebihi defisit fiskal terkumpul sebanyak kira-kira $1.6 trilion, terutamanya berkaitan pinjaman langsung kepada pelajar pendidikan tinggi dan peningkatan bersih dalam baki tunai Perbendaharaan.
(1) Membiayai pinjaman kerajaan
Tidak seperti menampung defisit kerajaan, kesan kumulatif peminjaman didorong terutamanya oleh program kredit persekutuan. Perbendaharaan meminjam daripada orang ramai untuk membiayai program pinjamannya; peminjaman bersih kemudiannya dikurangkan dengan jumlah prinsipal dan faedah yang diterima.
Di bawah Akta Pembaharuan Kredit Persekutuan 1990, aliran tunai kebanyakan pinjaman kerajaan kepada orang ramai tidak direkodkan dalam belanjawan persekutuan pada masa transaksi, apabila pembayaran atau resit berlaku. Sebaliknya, belanjawan menunjukkan kos subsidi bersih (kos yang dijangka sepanjang hayat pinjaman atau jaminan pinjaman) yang dikaitkan dengan aktiviti ini, yang akan dimasukkan dalam belanjawan apabila pinjaman atau jaminan pinjaman dimuktamadkan.
Perlakuan sedemikian mewujudkan pemutusan hubungan antara belanjawan dan pinjaman Perbendaharaan, kerana keperluan pinjaman ditentukan oleh aliran tunai daripada urus niaga ini. Sebagai contoh, dengan pinjaman langsung, jumlah yang perlu dipinjam oleh kerajaan biasanya lebih besar daripada kos yang dicatatkan dalam belanjawan. Untuk program pinjaman dengan kadar subsidi 10%, kerajaan boleh mengeluarkan pinjaman tunai $1,000 dan menerima pembayaran balik tunai kemudian, tetapi kos $100 dianggarkan apabila pinjaman dikeluarkan dan tidak direkodkan untuk tahun-tahun akan datang (kecuali anggaran kadar subsidi terbukti tidak betul).
Untuk menyelaraskan urus niaga ini dengan unjuran kos belanjawan, kerajaan menggunakan "akaun pembiayaan kredit" di luar belanjawan yang mengkreditkan jumlah subsidi yang ditunjukkan dalam belanjawan.
Akaun ini merekodkan semua aliran tunai yang berkaitan dengan projek. Jika akaun pembiayaan memerlukan wang pendahuluan (contohnya, untuk membayar pinjaman langsung), ia meminjam wang daripada Perbendaharaan, yang seterusnya meminjam daripada orang ramai dengan mengeluarkan sekuriti. Pada 2019, akaun pembiayaan ini meminjam lebih daripada $70 bilion dan secara kolektif memegang $1.4 trilion dalam sekuriti Perbendaharaan A.S.
Pinjaman kerajaan persekutuan kepada pendidikan tinggi menyumbang sebahagian besar perbelanjaan pinjaman kerajaan; pada tahun 2011, Jabatan Perbendaharaan meminjam $152 bilion untuk pinjaman ini. (Sebelum 2010, Jabatan Pendidikan sebahagian besarnya menjamin pinjaman kepada sektor swasta.) Walau bagaimanapun, apabila pinjaman telah dibayar balik, pinjaman bersih telah menurun kepada di bawah $50 bilion setahun.
Sehingga akhir tahun fiskal 2019, pinjaman pendidikan terkumpul berjumlah $1.2 trilion, atau 87 peratus daripada jumlah hutang program kredit persekutuan.
(2) Perubahan dalam baki tunai
Perbendaharaan mengekalkan baki tunai, yang surut dan mengalir dengan penerimaan dan pembayaran harian, untuk mengendalikan transaksi harian dan memastikan ia mempunyai kapasiti untuk memenuhi keperluan pembiayaan kecemasan.
Sepanjang enam tahun yang lalu, purata baki harian adalah sekitar $270 bilion; pada akhir 2019, ia adalah $382 bilion.
Jika Perbendaharaan memegang lebih atau kurang baki tunai pada hari terakhir tahun fiskal berbanding pada hari terakhir tahun sebelumnya, baki tunai boleh menyebabkan perubahan ketara dari tahun ke tahun dalam bentuk pembiayaan lain.
Sebagai contoh, pada tahun 2017, Perbendaharaan menggunakan wang tunai yang dipegangnya untuk membayar hutang, tetapi ia tidak dapat menampung sepenuhnya baki hutang tersebut disebabkan oleh siling hutang pada akhir tahun. (Lihat Bab 2 untuk perbincangan yang lebih terperinci tentang siling hutang dan implikasinya.) Walau bagaimanapun, pada 2018, Perbendaharaan meminjam $225 bilion untuk meningkatkan baki tunainya melebihi apa yang diperlukan untuk membiayai defisit, yang membawa kepada pegangan awam The debt has meningkat dengan jumlah yang sama.
(3) Faktor Lain yang Mempengaruhi Pinjaman Persekutuan
Peningkatan atau pengurangan dalam pinjaman kerajaan bergantung pada perubahan dalam jumlah hutang yang dikeluarkan oleh agensi persekutuan lain, jumlah cek tertunggak dan kos faedah terakru yang belum dibayar, dan had siling hutang. (Tidak seperti kebanyakan kos lain dalam belanjawan, kos faedah direkodkan sebagai perbelanjaan apabila ditanggung, tidak dibayar.)
Sebahagian besar daripada $21 bilion hutang bukan Perbendaharaan yang dipegang oleh orang ramai pada akhir tahun 2019 dikeluarkan oleh Tennessee Valley Authority. Institusi lain mengeluarkan jumlah yang lebih kecil. Apabila institusi mengeluarkan hutang atas nama mereka sendiri, Perbendaharaan tidak perlu meminjam wang untuk mereka.
Siling hutang mempengaruhi jumlah hutang tertunggak. Sebagai contoh, pada Mac 2015, penggantungan sementara siling hutang telah tamat tempoh, dan siling hutang yang dipulihkan telah ditetapkan pada jumlah hutang tertunggak pada masa itu. Untuk mengurus keperluan tunai kerajaan dalam keadaan pinjaman bersih yang terhad, Perbendaharaan mengambil langkah luar biasa, termasuk mengurangkan pegangan sekuriti harian yang dipegang oleh Dana G TSP dan Dana Penstabilan Bursa.
Sehingga akhir September 2015, dengan kebuntuan masih belum dapat diselesaikan, pengurangan $200 bilion dalam sekuriti telah dimasukkan dalam pelarasan perakaunan, mengurangkan perakaunan untuk cara pembiayaan lain. Pada Oktober 2015, apabila siling hutang sekali lagi digantung dan Jabatan Perbendaharaan bebas untuk meneruskan operasi biasa, dana telah dilaburkan semula dan pelarasan perakaunan sebanyak $200 bilion telah diterbalikkan. Jumlah ini, ditambah faedah, telah ditambah kepada baki 2016 cara pembiayaan.
4. Pemilikan Hutang Persekutuan Dipegang Orang Awam
Pelabur melihat hutang kerajaan sebagai pelaburan yang menarik kerana ia dilihat secara meluas sebagai tidak mempunyai risiko mungkir. Nilai bon Perbendaharaan A.S. juga dicerminkan dalam kecairannya, iaitu, ia boleh dibeli dan dijual dengan cepat dan dalam kuantiti yang banyak tanpa menjejaskan harga.
Sehingga akhir September 2019, pelabur domestik A.S. memegang kira-kira $9.6 trilion dalam bon Perbendaharaan A.S., mencakupi 59% daripada hutang awam tertunggak; pelabur asing memegang kira-kira $6.6 trilion, menyumbang 41%.
(1) Pemilikan domestik
Antara 2009 dan 2019, pegangan domestik Perbendaharaan A.S. meningkat dengan ketara, daripada kira-kira $4.0 trilion kepada $9.6 trilion.
Pada penghujung 2019, Fed memegang $2.1 trilion, kira-kira 13% daripada jumlah keseluruhan, lebih daripada mana-mana entiti tunggal lain. Sepuluh tahun lalu, Fed memegang $0.8 trilion, atau kira-kira 10% daripada hutang yang dipegang oleh orang ramai.
Sebahagian besar peningkatan adalah disebabkan oleh keputusan Rizab Persekutuan untuk membeli aset secara besar-besaran, yang memberikan tekanan ke bawah pada tahap hasil semasa dan selepas kemelesetan 2007-2009.
Pemegang utama lain termasuk dana bersama, institusi kewangan, dana pencen dan persaraan, serta kerajaan negeri dan tempatan.
Antara 2009 dan 2019, pegangan dana bersama meningkat daripada $0.7 trilion kepada $1.9 trilion, atau 12 peratus.
Pegangan oleh institusi kewangan dan dana pencen juga meningkat dalam tempoh itu, dengan bahagian hutang tertunggak yang dipegang oleh setiap kategori meningkat kepada 6 peratus. Walaupun jumlah hutang Perbendaharaan A.S. yang dipegang oleh kerajaan negeri dan tempatan telah meningkat, ia tidak meningkat secepat hutang itu berkembang.
Akibatnya, bahagian negeri dan tempatan jatuh daripada 8 peratus pada 2009 kepada 4 peratus pada 2019. Pada 2019, pelabur lain (termasuk individu, amanah individu dan syarikat, dsb.) memegang bon perbendaharaan AS sebanyak AS$3.0 trilion, mencakupi kira-kira 18% daripada jumlah keseluruhan, peningkatan sebanyak 2 mata peratusan daripada 10 tahun lalu.
(2) Pemilikan Asing
Dari 2009 hingga 2019, pegangan pelabur asing terhadap hutang A.S. meningkat dengan ketara, daripada $3.6 trilion pada 2009 kepada $6.6 trilion pada 2019. Tetapi bahagian hutang yang dipegang di luar negara jatuh daripada 47 peratus kepada 41 peratus.
Pada penghujung 2019, 10 negara yang mempunyai pegangan terbesar Perbendaharaan A.S. ialah Jepun, China, United Kingdom, Brazil, Ireland, Luxembourg, Switzerland, Kepulauan Cayman, Hong Kong dan Belgium. (Maklumat mengenai pemegang asing sekuriti Perbendaharaan A.S. adalah anggaran sahaja.) Sekuriti tidak semestinya dipegang oleh warganegara negara yang disenaraikan di atas.
Dalam sesetengah kes, pemilikan direkodkan di bawah institusi yang berdaftar di negara ini, tetapi pemiliknya tinggal di tempat lain, selalunya untuk tujuan cukai.
Secara keseluruhannya, entiti swasta di China dan Jepun, serta bank pusat negara-negara ini, adalah pelabur asing terbesar. Pada akhir tahun 2019, kebimbangan ini memegang $2.2 trilion dalam sekuriti Perbendaharaan A.S., atau 14% daripada hutang tertunggak yang dipegang oleh orang ramai.
Pada 2019, entiti China dan Jepun memegang hampir satu pertiga lebih banyak hutang dalam denominasi dolar berbanding 2009, tetapi bahagian jumlah hutang yang dipegang oleh entiti ini menurun. Peningkatan terbesar dalam pegangan asing sebenarnya datang dari negara selain daripada 10 negara ini.
Mengumpul
